Share this:

 

…

સાહિત્યમાં લુચ્ચાઈ નહીં, સચ્ચાઈનું મહત્ત્વ હોવું જોઈએ……શકીલ કાદરી

સાહિત્યમાં જે કાંઈ ઘટનાઓ બને છે એનો સંબંધ માત્ર કળા સાથે જ કાંઈ હોતો નથી. સામાજિક અને આર્થિક સંબંધો પણ એને અસર કરે છે… વિવિધ ભાષાઓમાં જે કળાના જે સામયિકો પ્રકટ થતાં હોય છે. એમનો ગાઢ સંબંધ વિદેશના ડોલર સાથે હોય છે. એટલે સામયિકોમાં ડોલરિયા કવિઓ, શાયરો, સાહિત્યકારો છવાયેલાં હોય છે. ઉર્દૂના સામયિકો આજે તમે જુઓ તો આ વાતનો તરત જ ખ્યાલ આવે. આની પાછળનું આજે કારણ એ છે કે સામયિક ચલાવવું ખર્ચાળ પ્રવૃત્તિ બની છે અને લવાજમો ઉપર કાંઈ કોઈ સામયિક ચલાવી શકાય નહીં… એટલે વિદેશમાંના સાહિત્યકારોથી કેટલાંક સામયિકો ટકી જાય છે… એમને ત્યાંના સાહિત્યકારોની તસ્વીર કે એમની થોડીક કૃતિઓ પ્રકાશિત કરવા સીવાય કાંઈ ગુમાવવાનું હોતું નથી. આ પ્રવૃત્તિથી ગઝલનું ક્ષેત્ર પણ અલિપ્ત નથી. મેં જ્યારે ગઝલવિવેચન શરૂ કર્યું ત્યારે આદિલ મન્સૂરી જેવા ગઝલકારો બીજા ગઝલ સામયિકોમાં છવાયેલાં રહેતાં તેમ અન્ય વિદેશી ગઝલકારોની તસ્વીરો પણ છવાયેલી રહેતી. જલન માતરી, રાજેન્દ્ર શુક્લ, ચિનુ મોદી, મુસાફિર પાલનપુરી આદિએ મારાં કાર્યની નોંધ અવશ્ય લીધી હતી આદિલ સાહેબ એમાંથી બાકાત હતાં… ભલું થાય હેમંત ધોરડાનું કે એમણે ‘તાણાવાણાં’ લખ્યું… એમાં આદિલ મન્સૂરી, ચિનુ મોદી, શોભિત દેસાઈ આદિની ગઝલો વિશે ઉગ્ર ટીકા કરી… એમની કેટલીક દલીલોમાં વજૂદ હતું પણ કેટલીક દલીલોમાં વજૂદ નહતું. આ ઘટનાથી આદિલ મન્સૂરી ઘવાયાં… એમણે પોતાની ગઝલોનો બચાવ કરી શકે એ માટે એમનો રથ ખેંચનારા અશ્વ અને પાલખી ઊંચકનાર કહાર કવિઓએ છૂટાં મૂક્યાં. આદિલ મન્સૂરીથી લાભ લેનારા અમદાવાદ-વડોદરા અને અન્ય શહેરોના ગઝલવિવેચકોના ઘરે આ અશ્વો અને કહારો ફરી વળ્યાં… પણ આદિલ મન્સૂરીની સર્જકતા સામે હેમંત ધોરડાએ ઊભાં કરેલ મુદ્દાઓ સામે પ્રતિવાદ કરવાની તમામે પોતાની અક્ષમતા બતાવી…. અને એ પછી એક દિવસ બે બિનનિવાસી ભારતીય બે અને એક ભારતના એમ ત્રણ ગઝલકારો મારે ઘરે આવ્યાં અને મેં ઉપર કહી એ વાત કરી તાણાવાણાંની કૉપી આપી… આદિલ મન્સૂરીના જે સંગ્રહ મારી પાસે નહતાં તે પણ આપ્યાં… મેં આદિલની ગઝલોનો અને હેમંત ઘોરડાએ ઊભાં કરેલ મુદ્દાઓનો જવાબ આપવા એક પુસ્તક લખી આપવાનું વચન આપ્યું… એ જ રાતે આદિલ સાહેબનો ફોન મારા પર આવ્યો અને સતત બેથી ત્રણ મહિના સુધી લગભગ દરરોજ ફોન પર વાત થતી. એમાં કેટલીક વાતો તો અહીં લખી શકાય એવી નથી… ભારતના કેટલાંક ગઝલકારો ત્યાં જાય એટલે કોઈ મુસાફો કરી એટલે કે હાથ મેળવી હથેળી પર ડોલર મૂકે એટલે મુઠ્ઠીવાળી કઈ રીતે એ ગઝલકાર ખીસ્સામાં સેરવી દે એ વાત કરી શાયરોના સ્વમાનનો મુદ્દો પણ ઊભો કર્યો… મને ત્યાં બોલાવવાની પણ વાત કરી પણ મેં સ્પષ્ટ કહ્યું કે “ત્યાં આવવાની મારી ઈચ્છા નથી. ત્યાંના એક સાહિત્યકારનું નામ પણ એમણે લીધું હતું. અને કહ્યું હતું કે એ તમે કહેતાં હોવ તો એ તમને હું કહું એટલે ટીકીટ મોકલી આપશે…” એ જ સમયે વડોદરાના એક બિનમુસ્લિમ યુવા ગઝલકાર ત્યાં હતાં. એ આદિલ સાહેબને મળવા માંગતાં હતાં એટલે આદિલ સાહેબે મને પૂછ્યું કે… ફલાણાં ગઝલકારનો ફોન હતો.. મને અહીં મળવા માંગે છે… શું કરું હા પાડું… મળવા જેવો માણસ છે?” મેં હકારાત્મક જવાબ આપ્યો અને કહ્યું કે “મારાથી થોડાં અતડાં રહે છે પણ તમને મળે એમાં વાંધો નથી. હેમંત ધોરડાના મિત્ર છે.” પછી એ ભાઈ મળ્યાં કે નહીં મેં પૂછ્યું નહીં. પણ “તાણાવાણાં” નિમિત્તે અમારી મિત્રતા બીજા કોઈપણ ગઝલકાર કરતાં ગાઢ બની. જયંત પરમારના પુસ્તકના વિમોચન વખતે તે બિસ્મિલ્લાહ આપા (એમના પત્ની), જયંત પરમાર, સાદિક નૂર અને ઇન્ડિયન એક્સપ્રેસના એક પત્રકાર સાથે વડોદરા પણ આવ્યાં. એ દરમિયાન મારા લખાણ માટે ઉપયોગી હોય એવી સામગ્રી એ એમના ભાઈ અબદુલ્લાહ સાથે અને ક્યારેક ભત્રીજા તાહા સાથે મોકલતાં રહ્યાં… એમણે મોકલેલ એક મહત્ત્વના સુવિનિયરની તસ્વીર મેં અહીં મૂકી છે. સાથે આદિલના નાના ભાઈ સિરાજ, સૌથી મોટા બેન ઝુબેદા, બહેન સફિયા સિરાજ, જાફર, અબ્દુલાહ (તાહાના પિતા) અને ઇકબાલ, હમીદા, ખુરશીદા અને કુરેશાની તસ્વીરો પણ મેઈલમાં મોકલી હતી. ટૂંકમાં એટલું જ કે સાહિત્યમાં પણ તમે બીજાને કેટલાં ઉપયોગી બનો છો એની ઉપર પણ ઘણું બધું નિર્ભર હોય છે… તાણાવાણાને કારણે આદિલ સાહેબની ગઝલ ખરડાતી બચી અને મારાં એક પુસ્તકનું ટોરેન્ટોમાં વિમોચન થયું એ આ પ્રસંગની ઉપલબ્ધિ… થોડાંક મહિનાઓની આ મિત્રતા મારા માટે એમનો લાંબા ગાળાથી લાભ લેનારાઓ અને અણીના સમયે બચાવ માટે નહીં આવનારાઓ કરતાં અદકેરી છે.

(Courtesy: Shakeel Kadri Face book wall)

Share this:

આજકાલ….મનીષી જાની

એક કણ રે આપો —-– સુંદરમ્

એક કણ રે આપો, આખો મણ નહિ માંગુ,

એક કણ રે આપો, મારા રાજ !

આખા રે ભંડાર મારા એ રહ્યા.

એક આંગણું આપો, આખું આભ નહિ માંગુ,

એક આંગણું આપો, મારા રાજ !

આખા રે બ્રહ્માંડ મારાં એ રહ્યાં.

એક પાંદડી આપો, આખું ફૂલ નહિ માંગુ,

એક પાંદડી આપો, મારા રાજ !

આખી રે વસંત મારી એ રહી.

એક ઘૂંટડો આપો, આખો ઘટ નહિ માંગુ,

એક ઘૂંટડો આપો, મારા રાજ !

આખા રે સ્રોવર મારાં એ રહ્યાં.

એક મીટડી આપો, આખી પ્રીત નહિ માંગુ,

એક મીટડી આપો, મારા રાજ !

આખા રે અમૃત મારાં એ રહ્યાં.

( courtesy…Sree Jugal Kishore facebook wall)

Share this:

ગુજરાતી ગઝલના બંદા: ડો.અશરફ ડબાવાલા….ડો.એસ.એસ.રાહી

 

(Courtesy:Gujarat Today 13 July2020)

Share this:

નેઅમત છે….મહેક ટંકારવી (બોલ્ટન-યુ.કે)

(Courtesy: Gujarat today 3july20)

Share this:

કોરોના વાયરસ : શિકવા,જવાબે શિકવા…મહેક ટંકારવી (બોલ્ટન,યુ.કે)

(  (ગુજરાત ટુડે.22 જુન 2020)

(Coutesy: Facebook wall Shakeel Qadri.)

સંસ્કૃતિ— સૈફ પાલનપુરી

નઝ્મ : સંસ્કૃતિ— સૈફ પાલનપુરી

 સંસ્કૃતિ

“સંસ્કૃતિ એટલે શું ?”

 શરબતી આંખના માલિક મને પૂછી બેઠાં

 સંસ્કૃતિ એટલે શું ?”

એમનો ફૂલ સમો ચહેરો હું જોતો જ રહ્યો

 કિંતુ સમજ્યા નહીં તેઓ મારો આ છાનો જવાબ

 તેઓ ખુદ પોતાની શક્તિથી પરિચિત ન હતા.

બોલ્યા : “શાયર , મને આ પ્રશ્નનો ઉત્તર આપો,

સંસ્કૃતિ એટલે શું ? ”

ચૂપ થઈ, જઈને મનોમન મેં વિચાર્યું ” કે ‘ભલા,

સંસ્કૃતિ એટલે શું ?’

મારું મન બોલી ઉઠયું ;

“સંસ્કૃતિ એટલે થોડીક લકીરોની રમત;

એ ઇતિહાસના પાના હો કે હો તાજમહલ

 હો પછી ચીનની દીવાલ કે પીરામીડો

 સંસ્કૃતિ એટલે થોડીક લકીરોની રમત.

સંસ્કૃતિ એટલે બનતી ને ભૂંસાતી રેખા

 આ લકીરોનો કુશળતાથી સહારો લઈને

 માનવીએ થોડી આકૃતિએ સર્જાવી છે ,

મરતાં ઈન્સાને જીવન કેરી નિશાની માટે

 એક ખડેરની દુનિયા નવી જન્માવી છે.

સંસ્કૃતિ એટલે થોડીક લકીરોની રમત

 સંસ્કૃતિ એટલે બનતી ને ભૂંસાતી રેખા.

થોડી રસ્મો , થોડી રીતો, થોડાં બંધન ને રિવાજ

 થોડું ગૌરવ , થોડી ભ્રમણા , થોડાં મનગમતા સમાજ

 સંસ્કૃતિ એટલે આવી જ લકીરોની રમત

 સંસ્કૃતિ એટલે માનવના અમરતાના પ્રયાસ

 જેની નિષ્ફળતા, સફળતા ન એ ખુદ જોઈ શક્યો.

શરબતી આંખના માલિક મને જોતાં જ રહ્યા

 થોડું વિસ્મય, થોડું કૌતુક , થોડી વિહ્વળતાથી

 શરબતી, આંખના માલિક મને જોતાં જ રહ્યાં-

ને પછી સહેજ કર્યો છણકો ને બોલી ઊઠયાં

“લોક ક્હે છે તમે શાયર છો ને જાણો છો બધું,

તો પછી આમ શું ચૂપ છો, મને ઉત્તર આપો-

સંસ્કૃતિ એટલે શું ? ”

હું તરત બોલી ઊઠયો :

 “સંસ્કૃતિ એટલે આ આપનો ભોળા ચહેરો,

સંસ્કૃતિ એટલે આ આપની હસતી આંખો.

સંસ્કૃતિ એટલે એટલે સંગાથમાં વીતેલું જીવન,

સંસ્કૃતિ એટલે બસ આપનું હમેશ મનન.”

મારા ઉત્તરથી તરત તેઓ તો શરમાઈ ગયા.

એકી સાથે બધા અર્થો જાણે સમજાઈ ગયા.

એક નવી સંસ્કૃતિ કેરી જાણે જોતા હો ઝલક

 શરબતી નેણ પછી સ્વપ્નમાં બીડાઈ ગયાં.

ના કોઈ તાજમહલ છે કે ન પીરામીડો

 તોય આ સંસ્કૃતિનો નાશ થયો છે ન થશે,

આ મોહબ્બતની ઈમારત, આ પ્રણયની મહેલાત

 ફક્ત આંખોના સહારે જે ઉભી થઈ ગઈ છે

એને ખડેર કે વેરાનીની ચિંતા જ નથી.

કોમી રમખાણોનાં ૧૬ વર્ષ : ઉમ્મિદોં કે નિશાં બાકી હૈં….જે.એસ. બંદુકવાલા

05-04-2018

૨૭ ફેબ્રુઆરી, ૨૦૦૨નો એ દુર્ભાગ્યૂર્ણ દિવસ આજે પણ મને ડરાવી જાય છે …

હું વડોદરા યુનિવર્સિટીની મારી ફિઝિક્સ લૅબમાં હતો. અચાનક એક પટાવાળો દોડતો આવ્યો અને મને સમાચાર આપ્યા. અયોધ્યાથી કારસેવકોને લઈને આવી રહેલી એક ટ્રેન પર ગોધરામાં હુમલો થયો છે અને આ હુમલામાં કેટલાક કારસેવકોને જીવતાં સળગાવવામાં આવ્યાં છે. વિશ્વ હિંદુ પરિષદ દ્વારા મૃત્યુ પામેલા કારસેવકોની બીજા દિવસે વિશાળ શબયાત્રા કાઢવાનો કાર્યક્રમ ઘડવામાં આવ્યો હતો અને તે માટે તમામ મૃતદેહો અમદાવાદ લઈ જવાના હતા.

આ સાંભળતાવેંત ડરના ઓથારે મને જકડી લીધો. જુલૂસના ઉન્માદની કલ્પના માત્રથી હું ધ્રૂજી ઊઠ્યો. ઉન્માદમાં ટોળાં દ્વારા મુસ્લિમોની હત્યા અને તેમની સંપત્તિને જે નુકસાન થવાનું હતું, એનાથી મુસ્લિમ સમુદાયને એટલો મોટો ધક્કો લાગશે કે કદાચ તેઓ ભવિષ્યમાં ફરી ઊભા ન પણ થઈ શકે. કોમી હિંસાની આશંકા મારા મનને ઘેરી વળી હતી.

અલબત્ત, આ આશંકા કંઈ એમ જ નહોતી. દેશનાં તમામ રાજ્યોમાં ગુજરાત સૌથી વધુ ભગવાકરણનો ભોગ બન્યું હતું. અહિંસાના સૌથી મોટા હિમાયતી ગાંધીની જન્મભૂમિ રહેલું ગુજરાત વિ.હિ.પ., આર.એસ.એસ. અને ભા.જ.પ.નો ગઢ બની ચૂક્યું છે, એ સૌથી મોટી વિટંબણા છે.

વર્ષ ૧૯૭૨માં અમેરિકામાં અભ્યાસ પૂર્ણ કરીને હું વડોદરા યુનિવસિર્ટીમાં જોડાયો. મારા મનમાં આ શહેર એટલે સાંપ્રદાયિક દૃષ્ટિએ વિભાજિત શહેર એવી કંઈક છબિ હતી. હિંદુ-મુસ્લિમ વચ્ચે થતાં નાનાં છમકલાં પણ શહેરની શાંતિને ડહોળવાનું કામ કરતાં હતાં.

પોલીસ પણ કાયદો-વ્યવસ્થા જાળવવામાં ભેદભાવ રાખતી હતી. આ જ કારણે હું ઍક્ટિવિઝમ અને વિરોધના માર્ગે વળ્યો, પરિણામે મારે અનેક વાર જેલમાં પણ જવું પડ્યું. એટલું જ નહીં, અન્યાયનો વિરોધ કરવાના કારણે મારા ઘર પર પણ ટોળાંએ કેટલીક વખત હુમલા કર્યા છે. આવી હિંસા મારી પત્ની માટે અસહ્ય થઈ પડતી. હિંસાના ઓથારે તેને ડિપ્રેશનનો શિકાર બનાવી દીધી હતી અને અંતે ૨૦૦૧માં તે અવસાન પામી.

અમારાં સગાં-સંબંધી કોઈ પણ વડોદરા અથવા તો ગુજરાતમાં ક્યાં ય નથી રહેતાં, મારો એક માત્ર દીકરો અમેરિકામાં હતો. મારી સાથે મારી ૨૩ વર્ષની દીકરી, જેના તે કાળે જ એક ગુજરાતી હિંદુ યુવક સાથે લગ્ન થવાનાં હતાં.

મારા સિદ્ધાંતોને અનુસરીને મેં હંમેશાં બહુસંખ્યક વિસ્તારોમાં રહેવાનું પસંદ કર્યું છે. હું આજે પણ એ દૃઢપણે માનું છું કે ખરી રાષ્ટ્રીય એકતા ત્યારે જ આવી શકે, જ્યારે તમામ જાતિ અને ધર્મના લોકો એક જ લત્તા, મહોલ્લા, સોસાયટીમાં સાથે રહે, પરંતુ આપણા દેશની કમનસીબી છે કે લોકો પોતાની જાતિ અને ધર્મ અનુસાર અલગ-અલગ વિસ્તારોમાં રહેતાં આવ્યાં છે.

નેલ્સન મંડેલા અને માર્ટિન લ્યુથર કિંગ મારા હીરો છે. આ બંને દૃઢપણે માનતા હતા કે, શ્વેત અને અશ્વત સાથે રહી શકે, જમી શકે છે અને કામ પણ કરી શકે છે. જો કે તેઓએ તેમની આ દૃઢ માન્યતાની મસમોટી કિંમત ચૂકવવી પડી છે. આનો બીજો અર્થ એ છે કે જ્યારે કોમી રમખાણ થશે, ત્યારે હું પણ મારા સિદ્ધાંત – સર્વ ધર્મ સાથે વસવાટ-ને કારણે સરળતાથી ટોળાનું નિશાન બની શકું છું.

અને એ દિવસે થયું પણ એવું જ. ગોધરામાં જ્યારે ટ્રેન સળગાવી દેવામાં આવી, ત્યારે મારા પાડોશીઓએ મને તરછોડી દીધો. હુલ્લડખોરોનું ટોળું ગૅસનાં સિલિન્ડર લઈને મારા ઘર પર ધસી આવ્યું અને તેમણે સિલિન્ડર સળગાવ્યું. અને અમારા આનંદની અનેક યાદોનું સાક્ષી રહેલું મારું ઘર માત્ર પંદર જ મિનિટમાં નેસ્તાનાબૂદ થઈ ગયું. આ ભયાવહ દુર્ઘટનામાં આશ્વાસન લેવા જેવી વાત એટલી જ હતી કે, મને અને મારી દીકરીને મારવાનો પ્રયાસ થયો હોવા છતાં અમે બચી શક્યાં હતાં. એ દિવસે મેં મારું બધું જ ખોઈ નાંખ્યું.

ગુજરાતના તત્કાલીન મુખ્યમંત્રી નરેન્દ્ર મોદીના સિતારા તે સમયે બુલંદીઓ પર હતા. ૨૦૦૨નાં કોમી રમખાણો ભારતની સત્તા પર બિરાજવાના તેમના અભિયાનનું પ્રથમ ડગ હતું. મારી સૌથી મોટી ચિંતા એ હતી કે શું ગાંધીયુગનો અંત થઈ ચૂક્યો છે? શું ગુજરાતના હિંદુઓ આ જ રાજ્યના સૌથી મહાન વ્યક્તિના વિચારોનો આમ જ ત્યાગ કરી દેશે?

હવે મને લાગી રહ્યું કે મારા ડર, મારી શંકાઓ ખોટાં ઠર્યાં છે. એ જ રાતે મારા એક વરિષ્ઠ સહકર્મી, જે થોડા જ સમય બાદ કુલપતિ બનનાર હતા, તેઓ આવી સ્થિતિમાં પણ આગળ આવ્યા અને મારી દીકરીને અમારા એ અર્ધબળેલાં ઘરે લઈ ગયા, જેથી અમે તેમાંથી અમારાં પાસપોર્ટ અને અન્ય મહત્ત્વના દસ્તાવેજ મેળવી શકીએ. તેઓ અડધી રાત્રે ખૂબ જ તનાવપૂર્ણ વિસ્તારમાં ગયા હતા. આ ખૂબ જોખમી હતું, તેમ છતાં તેઓ આ મુશ્કેલ સ્થિતિમાં અમારી મદદ કરવા માગતા હતા.

બીજા દિવસે અમે જ્યાં આશરો લીધો હતો, તે જગ્યા વિશે ટી.વી. ઍન્કર બરખા દત્તને માહિતી મળી. ત્યાં તે મારી દીકરી અને મારો ઇન્ટરવ્યૂ લેવાં આવ્યાં. મારી દીકરીએ ખૂબ ટૂંકા ગાળામાં તેની મા અને ઘર ગુમાવ્યાં હતાં. ઇન્ટરવ્યૂ દરમિયાન તે રડી પડી. આ રેકૉર્ડિંગ દરમિયાન બરખા પોતે પણ રડી પડી અને ઇન્ટરવ્યૂનું રેકૉર્ડિંગ બંદ કરવું પડ્યું.

એક મુસ્લિમ છોકરીની સ્થિતિ પર એક રાષ્ટ્રીય સ્તરની જાણીતી હસ્તીનું આ રીતે રડવું, એ એ વાતનો પુરાવો હતો કે મોદી અને તેમના ભગવા સમર્થકોની પહોંચની પાર પણ એક ભારત અસ્તિત્વ ધરાવે છે.

ગુજરાતના તનાવથી બચવા માટે અમે મુંબઈ ચાલ્યાં ગયાં. તે પછીના દિવસે મુંબઈમાં સાંજે મને સામાજિક કાર્યકરોથી ભરાયેલાં એક હૉલમાં બોલવા માટે આમંત્રિત કરવામાં આવ્યો. હું તેમાંથી મોટા ભાગના લોકોને ઓળખતો નહોતો. અહીં એ કહેવું જરૂરી નથી કે એ તમામનો મારા પ્રત્યેનો દૃષ્ટિકોણ સહાનુભૂતિભર્યો હતો.

થોડા સમય બાદ અમે મારા દીકરા પાસે અમેરિકા જતાં રહ્યાં. ત્યાં સૌપ્રથમ મારા એક આઈ.એ.એસ. અધિકારી મિત્રની વિધવા પત્ની પોતાની દીકરી સાથે અમને મળવા આવી. તેઓ મારા દીકરાના ઘરથી અંદાજે પાંચસો કિલોમીટર દૂર રહેતાં હતાં. તેમને અમારી ચિંતા હતી. સંયોગની વાત છે કે તેઓ બિહારના ભૂમિહાર (બ્રાહ્મણ) હતાં.

ઘણા દિવસો સુધી ભારતીય-અમેરિકી અમારી ખબરઅંતર પૂછવા માટે ફોન કરતાં હતાં. આ ખબરઅંતર પૂછનારાઓમાં રાજમોહન ગાંધી, સેમ પિત્રોડા, નોબેલ સન્માનિત વેંકટરામન ‘વેંકી’ રામકૃષ્ણનના પિતા પ્રોફેસર રામકૃષ્ણન સામેલ હતા. રામકૃષ્ણને થોડા વખત બાદ મને વિમાનની રિટર્નટિકિટ મોકલી હતી, જેથી લગભગ હું ૩,૦૦૦ કિલોમીટરનું અંતર કાપીને તેમના ઘરે જઈને તેમની સાથે થોડો સમય રહી શકું.

વડોદરા પાછા ફર્યા બાદ, જાણીતા ગાંધીવાદી ઝીણાભાઈ દરજી યુનિવર્સિટીના નવા ફ્લૅટ પર મને મળવા આવ્યા. મને જોઈને તેઓ ધ્રૂસકે ચડ્યા. હું આ વાતનો ઉલ્લેખ એ માટે જ કરી રહ્યો છું કે દેશ અને વિદેશમાં કેટલાક પ્રતિભાશાળી ભારતીયોએ કટ્ટરવાદીઓ દ્વારા મારા ઘર સળગાવાના કૃત્યને કેવી રીતે જોયું હતું.

આ બધી ઘટનાઓની મારા પર ખૂબ ઊંડી અસર પડી. મારો ગાંધી અને હિંદુ મિત્રો પર વિશ્વાસ સ્થપાયો હતો. હવે મારે મારા દુઃખ અને નુકસાનથી ઉપર ઊઠીને જોવાનું હતું. મારે મારા સમાજ અને ગુજરાતના હિંદુઓ સાથે ફરી એક થવાના માર્ગનું નિર્માણ કરવાનું હતું. આપણે ગાંધીથી નેહરુ, ટાગોરથી સુભાષચંદ્ર બોઝ, ગોપાલકૃષ્ણ ગોખલેથી સી.રાજગોપાલચારી જેવા મહાપુરુષોનાં સ્વપ્નોને નફરત અને કટ્ટરતા સામે તૂટવા નહીં દઈએ.

ફરી બંધાતી આશા

કોમી રમખાણો દરમિયાન મુસ્લિમસમાજે જે મુશ્કેલીનો સામનો કર્યો, તે પડકારભરી હતી. અંદાજે બે હજાર મુસલમાન માર્યા ગયા. ઘણી મહિલાઓનો બળાત્કાર થયો. ઘણાં બાળકો તેમની આંખો સામે જ અનાથ થયાં. સંપત્તિનું નુકસાન કરોડોમાં હતું, પરંતુ સૌથી મોટી મુશ્કેલી હતી કે હજારો લોકોએ પોતાનું વસાવેલું ઘર છોડીને અન્ય જગ્યાએ જવું પડ્યું. આનાં પરિણામે નોકરીઓ, વેપાર અને બાળકોના અભ્યાસનું પણ મોટું નુકસાન થયું.

આવા સમયે પણ પોલીસ એવા યુવાનોને હેરાન કરતી હતી, જે પોતે જ રમખાણોથી પીડિત હતા. સ્થિતિ વધુ ખરાબ ત્યારે થઈ જ્યારે અમારામાંથી કેટલાક સામાજિક કાર્યકરોઓએ પોતાનો લાભ જોઈને ભા.જ.પ. તરફી થવા માંડ્યા. જો કે, અત્યારની સ્થિતિ જોતાં એવું લાગે છે કે આ ચમત્કાર છે કે આપણે આ ખરાબ સમયથી બહાર આવી ચૂક્યા છે.

આનો શ્રેય તે હિંદુઓને જાય છે, જે મુસ્લિમોની મદદ કરવા આગળ આવ્યા. ગાંધીવાદી, સમાજવાદી અને માનવાધિકાર કાર્યકર્તા સક્રિય થયા. તે તમામ ભલા લોકોનાં નામ લખવાનું શક્ય નથી, પરંતુ તેમ છતાં હું કહેવા ઇચ્છું કે વડોદરામાં કિરીટ ભટ્ટ અને જગદીશ શાહ, મુકુલ સિન્હા, ઇન્દુકુમાર જાની, પ્રકાશ ન. શાહ અને ગગન શેઠીએ ખૂબ જ સાર્થક કામ કર્યું.

બાળકો અભ્યાસ ન છોડે તે માટે શિષ્યવૃત્તિ આપવાનું શરૂ કરવામાં આવ્યું. શરણાર્થીઓને વસાવવા માટે ઇસ્લામિક રિલીફ કમિટીએ ઘણી નિવાસી કૉલોની નિર્માણ કરી. કલોલની એક કમિટીએ નજીકના વિસ્તારના ડેરોલના પીડિતોને મદદ કરી હતી. આ વિસ્તારમાં પૂરા ગુજરાતભરમાંથી સૌથી વધુ હત્યા થઈ હતી, અને જ્યાં સુધી મારી જાણકારી છે, આ ગુના માટે કોઈને પણ દોષિત ઠેરવવામાં આવ્યા નથી.

નસીબજોગે ગગન શેઠીએ ત્યાં એક શાળા શરૂ કરી છે. કલોલના વિદ્યાર્થીઓમાં ત્રણ અનાથ છોકરીઓ પણ હતી, જેમ શાળા અને બોર્ડની પરીક્ષાઓમાં ખૂબ જ સારું પરિણામ લાવી. વડોદરાની જિદની ઇલ્મા ટ્રસ્ટે તેમની અભ્યાસની જવાબદારી ઉઠાવી. આજે નજીકના જ એક ફાર્મ- પ્લાન્ટમાં તે કૅમિસ્ટ અને માઇક્રોબાયોલૉજિસ્ટના પદે કામ કરી રહી છે.

સોળ વર્ષનો સમય વીત્યા બાદ એટલું કહી શકાય કે ૨૦૦૨માં આ સમુદાયને પૂર્ણપણે ખતમ કરી દેવાનો ડર ખોટો સાબિત થયો છે. જો શિક્ષણની ગુણવત્તા, આર્થિક સ્થિતિ અને મહિલાઓના ઉત્થાનની વાત કરીએ, તો મુસ્લિમ પહેલાં કરતાં સારી સ્થિતિમાં છે.

દર વર્ષે બૉર્ડ- યુનિવર્સિટીની પરીક્ષાઓનાં પરિણામ આવે છે, ત્યારે મુસ્લિમ છોકરા-છોકરીઓનાં નામો સારાં પ્રમાણમાં જોવા મળે છે. પોતાની બૅચમાં અવ્વલ આવનારી મુસ્લિમ છોકરીઓની તસવીર અખબારોમાં દૃશ્યમાન થવી બિલકુલ સામાન્ય થઈ ચૂક્યું છે.

આ વર્ષે જ એક સૈયદ છોકરીએ બોર્ડની પરીક્ષાઓમાં ગુજરાત રાજ્યમાં ટોપ કર્યું છે. એક અન્ય છોકરી ચાર પ્રયાસ બાદ નીટ મેડિકલ ઍક્‌ઝામ ઉત્તીર્ણ કરી છે. આ પહેલાં ન તેણે હાર માની, ન તેનાં માતા-પિતાએ. વડોદરામાં તાઈવાડા નામના એક નાનકડો વિસ્તાર છે, જ્યાં સૌથી વધુ ચાર્ટ્‌ર્ડ એકાઉન્ટન્ટ છે.

તેમ છતાં આપણે બોર્ડની પરીક્ષામાં નપાસ થતાં વધી રહેલા દરથી પરેશાન છે. જ્યાં મધ્ય-ઉચ્ચવર્ગનાં બાળકો શિક્ષણમાં સારું કરી રહ્યાં છે, નિમ્નવર્ગના મુસ્લિમો પર ભારણ વધ્યું છે. ગુજરાતના શિક્ષણક્ષેત્રમાં પૈસાની બોલબાલા છે અને ગરીબવર્ગ તેનાથી તાલમેલ બેસાડી શકતો નથી. તેમની સંખ્યા એટલી બધી છે કે સમુદાય પોતે પણ આ પડકારનો સામનો કરી શકતો નથી. ઇંશાઅલ્લાહ, આનો જલદીથી કોઈ ઉકેલ નીકળશે.

અમે કેટલાક ગરીબ વિસ્તારોમાં ‘રીડિંગરૂમ્સ’ શરૂ કર્યા છે, જ્યાં છોકરા-છોકરીઓ અભ્યાસ માટે આવે તે અર્થે અમે પ્રોત્સાહન આપી રહ્યાં છે, કારણ કે તેમનાં નાનાં ઘરોમાં ઓછા પ્રકાશ અને બહારના અવાજથી અભ્યાસ કરવાનું મુશ્કેલ બને છે.

૨૦૦૨ની ઘટનાનું એક સકારાત્મક પરિણામ એ પણ આવ્યું કે હવે મુસ્લિમ સમાજનો એલિટવર્ગ સમાજને આગળ લાવવા માટે વિચાર કરવા લાગ્યો છે. વડોદરામાં રવિવારની સવારે અવારનવાર મેડિકલ કૅમ્પ યોજાય છે. સૌથી સારા મેડિકલ વિશેષજ્ઞ અહીંયાં વિનામૂલ્યે ઇલાજ અને દવાઓ આપે છે. આવું અન્ય શહેરોમાં પણ થવું જોઈએ.

અંતે, રાજનીતિની વાત કરીએ તો મુસ્લિમ સંભવતઃ ત્યાં અસ્તિત્વમાં જ નથી. ગત ત્રણ દાયકાથી ગુજરાતનો કોઈ મુસ્લિમ ચૂંટાઈને લોકસભામાં આવ્યો નથી. અમારી વસતી દસ ટકા છે, તેમ છતાં વિધાનસભામાં ૧૮૦માંથી માત્ર ત્રણ મુસ્લિમ છે. મોદી મુસ્લિમોને રાજનીતિમાંથી મિટાવી દેવામાં સફળ રહ્યા છે.

પરંતુ શું તેનાથી ખરેખર કોઈ ફરક પડે છે? હું એની અપેક્ષા પોતાની તાકતથી વધુ સારું શિક્ષણ, આર્થિક રીતે સદ્ધરતા અને મહિલાઓના ઉત્થાનમાં લગાવવા પર ધ્યાન આપીશ. આખરે આ તો રીત હતી, જે અમેરિકામાં યહૂદીઓએ સ્વીકારી હતી.

Share this:

દારૂલ ઉલૂમ દેવબંદના શયખૂલ હદીસ મુફતી સઈદ અહમદ પાલનપુરીની વસમી વિદાય..ગુજરાત ટુડે

(Coutrtesy: Gujarat Today 19 May20)

આંસુ થઈ ખરે છે તારલા— આદિલ મન્સૂરી

.

સેંકડો વર્ષોથી આકાશે બળે છે તારલા,

રાતના અંધકારને ધોવા મથે છે તારલા

.

ચાંદનો દીવો લઈ આકાશના જંગલ મહીં,

રાતભર ઉષા, તને શોધ્યા કરે છે તારલા.

.

 ચાંદનીમાં એકલો ફરતો નિહાળીને મને,

એકબીજા સામે જોઈને હસે છે તારલા.

.

ચાંદ સાથે વાદળોને ગેલ કરતા જોઈને,

આગમાં ઈર્ષા તણી સળગી મરે છે તારલા.

.

દિવસે ક્યારેય દેખાતા નથી આકાશમાં,

આટલાં શું કામ સૂરજથી ડરે છે તારલા?

.

સ્થાન હું શોધું છું મારું એમની આંખો મહીં,

જેમની આંખોથી આંસુ થઈ ખરે છે તારલા.

.

એમની પોતાનીયે મંઝિલનું ઠેકાણું નથી,

અન્યને શું રાહ બતલાવી શકે છે તારલા?

.

આભની વધતી જતી રંજાડથી ત્રાસી જઈ,

છેવટે ધરતી ઉપર પડતું મૂકે છે તારલાં.

(Couurtesy:Facebook wall Tasneem Mansuri)

 

 

 

 

Share this:

જીવવું પડે છે અઘરું……અશોક જાની “આનંદ”

(Courtesy: Facebook wall)

(Courtesy: Gujarat today sunday edition12 April2020)

ભીડમાં ભળવનું છે જ નંઈ………મુસાફિર પાલનપુરી

ફક્ત પાનખર સુધી……બરકત વિરાણી’બેફામ’

.

સપના રૂપેય આપ ન આવો નજર સુધી;

ઊડી ગઈ છે નીંદ હવે તો સહર સુધી.

.

મારા હ્રદયને પગ તળે કચડો નહીં તમે,

કે ત્યાંના માર્ગ જાય છે ઈશ્વરના ઘર સુધી.

.

શ્રદ્ધાની હો સુવાસ, પ્રતિક્ષાનો રંગ હો,

એવાં ફૂલો ખીલે છે ફક્ત પાનખર સુધી.

.

આંખોમાં આવતાં જ એ વરસાદ થઈ ગયાં,

આશાનાં ઝાંઝવાં જે રહ્યા’તાં નજર સુધી.

.

મૈત્રીનાં વર્તુળોમાં જનારાની ખેર હો,

નીકળી નહીં એ નાવ જે પહોંચી ભંવર સુધી.

.

ઉપકાર મુજ ઉપર છે જુદાઈની આગનો,

એક તેજ સાંપડ્યું છે તિમિરમાં સહર સુધી.

.

મંજિલ અમારી ખાકમાં મળતી ગઈ સદા,

ઊઠતા રહ્યા ગુબાર અવિરત સફર સુધી.

.

‘બેફામ’ તોયે કેટલું થાકી જવું પડ્યું ?

નહિ તો જીવનનો માર્ગ છે ઘરથી કબર સુધી

 

Share this:

હિન્દી હાસ્યલેખક ‘બેઢબ’ બનારસીના અવતરણો…….બાકાયદા બક્ષી

 

હિન્દી હાસ્યલેખક ‘બેઢબ’ બનારસીના અવતરણો:

કૃષ્ણદેવ પ્રસાદ ગૌડ હિન્દી સાહિત્યમાં ‘બેઢબ’ બનારસી નામથી મશહૂર છે. હાસ્યલેખક ‘બેઢબ’ બનારસી (1895-1968)ના સર્જનમાંથી કેટલાંક અવતરણો:

    અમારા બેનો પરિચય એ સમયથી છે જ્યારે રામે હનુમાનને ગળે લગાવ્યા હતા.

    અહીં ઓછાં કપડાં પહેરો તો મહાજન ગણાઓ, અને ન પહેરો તો દેવતા.

    આવા શહેરમાં (બનારસ) રહીને તરવું ન જાણવું, એ કૉલેજમાં ભણવું અને સિગરેટ ન પીવા જેવું છે.

    નાયિકાનું શરીર એવું લચકતું હતું જેવો અંગ્રેજી કાનૂન, જ્યાં ઈચ્છો ત્યાં ફેરવી લો.

    કચૌરી (કચોરી)ની વ્યુત્પત્તિ વિશે: પહેલાં એનું નામ ચકોરી હતું. વર્ણ ઈધરઉધર થઈ જાય છે. એટલે ચકોરી કચૌરી બની ગયું. ચકોરી એક પક્ષી હતું જે અંગારા ખાતું હતું. કચોરી ખાનારા પણ અગ્નિની જેમ ગરમ રહે છે, ઠંડા નથી થતા.

    એવું લાગે છે કે જૂના પ્રાચીનકાળમાં ભારતવાસીઓને કોઈ કામધંધો ન હતો એટલે બેઠાબેઠા દિવસભર મૂર્તિઓ બનાવ્યા કરતા હતા.

    ભારતવાસીઓ પ્રમાણ એ જ ગ્રંથોને માને છે જે અંગ્રેજોએ લખ્યા હોય.

    પ્રેમીઓને જે મજા પ્રેમિકાઓની આંખોને જોવામાં આવે છે એવી જ મજા કદાચ ડૉક્ટરોને દર્દીઓની જીભ જોવામાં આવે છે.

    ખ્વાજા સાહેબની દાઢીનો પાકો રંગ જોઈને અંગ્રેજ એવો મુગ્ધ થઈ ગયો કે એનું થયું કે આ કોઈ નવું વિલાયતી ઘાસ છે.

    હકીમ સાહેબ એટલા દૂબળાપાતળા હતા કે એવું લાગતું હતું કે એમણે એમની તંદુરસ્તી એમના દર્દીઓમાં વહેંચી નાંખી હતી.

(‘યાર બાદશાહો’માંથી…)

 

 

 

Share this:

CJI Ranjan Gagoi Nomination to Rajya Sabha: Who Benefits? : Faizan Mustafa

हेमंत करकरे को मारने के लिए RSS ने रची थी 26/11 साज़िश…पूर्व न्यायाधीश बीजी कोळसे पाटिल

हेमंत करकरे को मारने के लिए RSS ने रची थी 26/11 साज़िश

(Courtesy:YouTube)

Share this:

શાહિંનબાગની સ્ત્રીઓ……..ભરત મહેતા

(સૌજન્ય: નિરીક્ષક 1 ફેબ્રુઆરી 2020)

Share this:

રાતને ઊભા પગે રાખી અમે……ડૉ.એસ.એસ.રાહી

( Courtesy: Gujarat Today Dr.S.S.Rahee)

Share this:

ભડકા નથી કરતું….. ગુલામ અબ્બાસ’નાશાદ’

(Courtesy: Facebook wall..Gulam Abbas’Nashad’)

Share this:

CAA, NRC पर कभी काम्यकब नहीं हो सकती Modi सरकार?| Protest against CAA

Share this:

Modi और Yogi ने देश में खड़ा किया बड़ा बवाल | Javed Akhtar Fantastic Speech On NRC//CAA

નારિયેળ પછાડીને……ગુલામ અબ્બાસ ‘નાશાદ’

.

‘ખુદા મદદ કરે છે’ એવું ક્યાંક વાંચીને;

નિરાંતે બેસી ગયો છું પલાઠી વાળીને.

.

થઈ છે ભૂલ એ સ્વીકારીને ય શું મળશે;

જીવન ગઝલ નથી કે વાંચુ હું સુધારીને.

.

 પ્રયત્નો ઊંઘવાના થાય છે વિફળ તો પણ;

પથારી પાથરી ઈશ્વરનું નામ જાપીને.

.

વિફળ દુઆએ ન રાખ્યો વિકલ્પ બીજો કંઇ;

મેં નાવ છેવટે સોંપી દીધી ખલાસીને.

.

ભરમ તૂટી ગયો દિલમાં છે મારા પણ ઈશ્વર;

મળ્યું મને શું અરીસાને સામે લાવીને.

.

દિવસ બદલવાની ઉમ્મીદમાં એ પૂછું છું;

કહો, ક્યાં ફોડું હવે નારિયળ પછાડીને.

.

સળગતો રાખ્યો ‘નાશાદ’ ઘરનો દીવો પણ;

હવે પીડે છે મારા હાથ દાઝી દાઝીને.

(Courtesy: Facebook,’Nashad’ wall)

Share this:

કોણ આવે જાય મારા સ્વાસ માં……ડો.એસ.એસ.રાહી

(Courtesy: GujaratToday 29-12=2019)

ऐ नये साल बता, तुझ में नयापन क्या है……..फैज लुध्यानवी

 

.

ऐ नये साल बता, तुझ में नयापन क्या है

हर तरफ ख़ल्क ने क्यों शोर मचा रखा है

.

रौशनी दिन की वही, तारों भरी रात वही

आज हमको नज़र आती है हर बात वही

.

आसमां बदला है अफसोस, ना बदली है जमीं

एक हिन्दसे का बढ़ना कोई जिद्दत तो नहीं

.

अगले बरसों की तरह होंगे करीने तेरे

किसे मालूम नहीं बारह महीने तेरे

.

जनवरी, फरवरी और मार्च में पड़ेगी सर्दी

और अप्रैल, मई, जून में होवेगी गर्मी

.

तेरे मान-दहार में कुछ खोएगा कुछ पाएगा

अपनी मय्यत बसर करके चला जाएगा

.

तू नया है तो दिखा सुबह नयी, शाम नई

वरना इन आंखों ने देखे हैं नए साल कई

.

बेसबब देते हैं क्यों लोग मुबारक बादें

गालिबन भूल गए वक्त की कडवी यादें

.

तेरी आमद से घटी उमर जहां में सभी की

फैज नयी लिखी है यह नज्म निराले ढब की

.

हिन्दसे=अंक,नंबर

Share this:

શક્ય હો તો કર ખુદાને નાખુદા…..હર્ષદ પંડ્યા’શબ્દ્પ્રીત’

Share this:

Ravish Kumar का धाकड़ इंटरव्यू || गोदी मिडिया का बैंड बजा दिया || CAB, NRC
.

Share this:

Very intresting story regarding Ayodhya Andolan….Ajtak

Mar 23, 2014

માણસ થવાતું હોય છે…દક્ષેશ કોંટ્રાકટર’ચાતક’

.

ડાળને છોડી જતાં બેહદ મૂંઝાતું હોય છે,

પાન, નક્કી પાનખરથી ભોળવાતું હોય છે.

.

આંગળી કોની અડે એના ઉપર આધાર છે,

સાવ નાજુક સ્પર્શથી દાઝી જવાતું હોય છે.

.

બાંકડાની હૂંફ, પડછાયો, બગીચાની હવા,

આપણાથી ક્યાં બધું ઘરમાં લવાતું હોય છે.

.

આપણે જન્મીને માતાની કૂખે, બાળક થયા,

કેટલા યત્નો પછી માણસ થવાતું હોય છે.

.

એ ખરું, આશા જ ‘ચાતક’ને જીવાડે રાતદિ,

પણ નિરાશામાંય જીવન તો જીવાતું હોય છે.

વિલાપ આવે છે…. — સિકંદર મુલતાની

 

.

પ્રેમમાં ક્યાં મિલાપ આવે છે ?

રાત – દી’નો વિલાપ આવે છે !

.

 માન આભાર , બસ દુ:ખોનો તું ,

મન મહીં જાપ – વાપ આવે છે !

.

ભીતરે સળવળે નહીં કંઈ પણ ,

માનવું કેમ ? સાપ આવે છે !

.

બદદુવા.. હાય , દિલ થકી નીકળે ,

હોઠ પર શ્રાપ – વ્રાપ આવે છે !

.

કેટલું સબડવું પડે નિત નિત ?

મોત ક્યાં ચૂપચાપ આવે છે ?

.

ઓસ સમ ઓળઘોળ થઈ જાશું ,

ભોર લઈ , સૂર્ય – તાપ આવે છે !

.

વાક્ય અમથું લખે ‘ સિકંદર ‘ ‘ને –

કો’ ગઝલની જ છાપ આવે છે !

(Facebook wall..sikander Multani)

Share this:

વતન વિચ્છેદની પીડાનો પર્યાય:આદિલ મન્સૂરી—–શકીલ કાદરી

(Facebook..Shakeel Qadri)

ગઝલ અને છંદોબધ્ધતા…………શકીલ કાદરી

ઝાર રાંદેરી લખે છે , “જેવી રીતે બંને પાંખો સમતોલ રાખી પક્ષી ઘણી જ સરસ રીતે ઊડી શકે છે , અને બંને પગ સપ્રમાણ ગતિવાળા હોય તો માણસ સરળ અને સુંદર રીતે ચાલી શકે છે , તેવી જ રીતે અક્ષરોની સપ્રમાણ અને તાલમય રચના વડે માણસની લાગણી અને બુદ્ધિ ઉપર જાદુઈ અસર થાય છે”

શેષનાગની ફેણ ઉપર પૃથ્વી છે , એવી પ્રાચીન ભારતીય માન્યતામાં સમતુલાનું મહત્ત્વ જ દર્શાવાયું છે . ટૂંકમાં , ઈશ્વરની સૃષ્ટિનો આધાર સમતુલા અને નિયત ગતિશીલતા એ બંને પર , નિર્ભર છે . ઇશ્વરે આ સૃષ્ટિનું સર્જન કર્યું છે, તેમ કવિ પણ તેની કાવ્યરચના પુરતો સૃષ્ટા છે , તેથી , તેના સર્જન-ગઝલમાં નિયત ગતિશિલતા, સમતુલા, સપ્રમાણતા અને તાલબદ્ધતા હોય એ સ્વાભાવિક જ છે. ગઝલમાં સપ્રમાણતા, નિયત ગતિશિલતા, લયબદ્ધતા અને સમતુલા સિદ્ધ થાય છે, છંદના કારણે – પિંગળના કારણે. ગઝલને છંદ સાથે અભિન્ન સંબંધ છે. છંદ વિનાની – અછાંદસ કવિતા લખી શકાય , પણ છંદ વિનાની, અછાંદસ ગઝલ, ગઝલ નામ ૧૪ સ્વીકારી શકે નહી. ગઝલ શબ્દરૂપ ધારણ કરતાં પહેલા લયરૂપે, દર્દરૂપે, અકળવેદનારૂપે ગઝલકારના મનમાં ઘૂંટાય છે, એ પછી જ તે શબ્દરૂપ ધારણ કરે છે. અમૃત ઘાયલે યોગ્ય જ લખ્યું છે-

“પૂછ મા! કયાં કયાં ખાસ પૂગી છે,

મોતી સમજીને રેત ચૂગી છે,

કૈક કીધાં ઊજાગરા ‘ઘાયલ’

આ ગઝલ માંડ ત્યારે ઊગી છે”

છંદ અને લયમાં શબ્દોને , વિચારોને ઝંકૃત કરવાનું ગજબનું સામર્થ્ય હોય છે. છંદ એ સંગીતનું પણ ઉપકરણ છે. ગઝલમાં સંગીતમયતા અને ગેયતા લાવવા માટે કોઇને કોઇ રૂપે છંદ નિયોજનની આવશ્યકતા રહે જ છે , એવી કવિ મિત્ર ડો . રશીદ મીરની માન્યતામાં તથ્ય રહેલું છે ખરું. છંદોબદ્ધ કવિતા મનને આનંદ આપે છે, મનને તે અવર્ણનીય અનુભવ કરાવે છે. સમાધિમાં લીન સાધકને જેવો આનંદ પ્રાપ્ત થાય, એવો અનુભવ છંદ ભાવકને કરાવે છે. સુંદરમે લખ્યું છે –

“છંદ

એટલે કે આનંદ આપવો

તૃપ્તિ કરવી

વાણીએ

છંદનો આધાર લઇને

કેટલું કેટલું સૌંદર્ય,

રસ,

આનંદ સર્જયાં છે !

માનવના આ

મહાસાથીને

આપણે

જેટલો વધુ સાથે રાખીશું.

વધુ સમજીશું,

વધુ અનુભવીશું,

માણીશું

તેટલી આપણી

આનંદની સમૃદ્ધિ

વધુ ને વધુ માતબર બનશે.

પિંગળ ગઝલરચના માટે અનિવાર્ય છે, એટલે જ ડૉ. રશીદ મીર હામિદ ઉલ્લાહ અફસરને એમ કહેતાં ટાંકે છે કે, “છંદોબદ્ધ કાવ્ય પ્રભાવશાળી હોય છે, અને પ્રભાવકતા શેઅરનો સર્વોત્તમ ગુણ છે . શેઅરને પોતાના સર્વોત્તમ ગુણથી વંચિત થવું એ શેરિયતથી વંચિત થવું છે, તેથી શેઅર માટે વજન અનિવાર્ય છે.” વિષણુપ્રસાદ ત્રિવેદી છંદના મહત્ત્વનો સ્વીકાર આ રીતે કરે છે, “જેની અર્થ ઉપર ઊર્મિના સ્વરૂપ ઉપર નિષ્ઠા નથી, તે કવિ નથી. જેને ભાષા વિષયક કે છંદ વિષયક આગ્રહ નથી, તે સાચો કળાકાર નથી , “ડો . હરિવલ્લભ ભાયાણી કહે છે , “કાવ્યના ઘટક તત્ત્વો સચેતન, જીવંત હોવા જોઈએ, છંદને ન માનનારો વર્ગ તેના દઢ બંધનોને કારણે છૂટકારો મેળવનારો ગણી શકાય.” છંદ વિનાની કવિતા ભાવકને આકર્ષી શકતી નથી. છંદોને કારણે કવિતામાં પ્રવાહિતા, લયાત્મકતા, સંગીતમયતા, ગેયતા અને સૌષ્ઠવ આવે છે. સરળ છંદોને

 કારણે જ કોઇ ગઝલ સહેલાઈથી યાદ રહી જાય છે. સૌથી મોટી વાત તો એ છે કે, છંદ ભાવકના મન પર એક પ્રભાવ પાડે છે. જ્યારે કવિના મનમાં છંદોબદ્ધ કાવ્ય સ્ફુરતું હોય છે, ત્યારે કવિના મનની સ્થિતિ, કવિતા રચનાપ્રક્રિયાની ક્ષણ વિશે ભણકારા કાવ્યમાં બ. ક. ઠાકોર કહ્યું છે, તેમ, મરીઝ પણ લખે છે :

 “કાયમ રહી જે જાય તો પયગમ્બરી મળે,

દિલમાં જે એક દર્દ કોઈ વાર હોય છે.”

છંદોબદ્ધ કાવ્ય એ તો પ્રેરણાનો વિષય છે. છતાં ડો . હરિવલ્લભ ભાયાણી નોંધે છે, “અમુક વર્ગ એકમોની નિયત કાલાન્તરવાળી ગોઠવણીથી થયેલું માપ તે છંદ.” કાંતિલાલ કાલાણી યોગ્ય રીતે જ કહે છે, “છંદ એ સ્વયં કાવ્ય નથી જ, છંદ તો કાવ્ય રચવા માટે લઘુ-ગુરુના જોડકાંનું કે માત્રાઓનું ગણિત આપે છે. છંદને લધુ-ગુરના જોડકાઓનું કે માત્રાઓનું ગણિત ગણવામાં આવ્યું છે, પણ, ગણિત જેવા પ્રયાસને તેમાં સ્થાન નથી તે અનાયાસે સિદ્ધ થાય છે.

 (‘ગઝલનું પિંગળશાસ્ત્ર’માંથી)

copied..Facebook page Shakeel Qadri

.

તરસ્યા અધર છે……ગુલામઅબ્બાસ’નાશાદ’

.

દુઆ રઝળી ગઈ છે,દવા બેઅસર છે;

મને દોસ્ત, મારી દશાની ખબર છે.

.

સુરાલયમાં સાકી પીધા પછી પણ;

વરસતી છે આંખો,તરસ્યા અધર છે.

.

સડક પર રહી તાકુ અચરજથી જેને;

કહે છે મને સૌ ,આ તારું જ ઘર છે.

.

છે બંને તરફથી ઉપેક્ષા પરંતુ;

ખુદાથી વધારે આ દુનિયાનો ડર છે.

.

પડી છે ગતિ મારા શ્વાસોની ધીમી;

થકાવટ નથી પણ ઝુકેલી કમર છે.

.

એ કહેવાયું છે જિંદગી ચાર દી’ની;

-ને આ ચાર દી’ બહુ લાંબી સફર છે.

.

દુહાઈ ન ઈન્સાફ ની દો ઓ”નાશાદ”;

અહીં ન્યાય કેવળ અગર ને મગર છે.

Share this:

अयोध्‍या मामले पर सुप्रीम कोर्ट का फ़ैसला भी सवालों से परे नहीं: डॉ.फैज़ान मुस्तफ़ा

Share this:

વફા હોય છેજ ક્યાં?…..એસ.એસ.રાહી

(Courtesy: Shakeel Qadri facebook wall)

ગઝલમાં ગુલતાન!……મણિકાન્ત

Share this:

બધું સચવાય છે……અઝીઝ ટંકારવી

(સૌજન્ય: ગુજરત ટુડે 110 નવે.19)

Share this:

The Ayodhya Judgment is Going to Change India’s Politics

 

 

કબીરની ઓળખ …….શકીલ કાદરી

.

તરત હું પામી ગયો તારા હીરની ઓળખ.

ખુદા મેં લુપ્ત કરી જ્યાં શરીરની ઓળખ.

.

સતત શરીરમાં ચાલે છે એ જ કરઘામાં,

મળી ગઈ મને મારા કબીરની ઓળખ.

.

સુગંધ વાણીમાં વર્તનમાં નૂર ચળકે છે,

ફકીરથી જ મળે છે ફકીરની ઓળખ.

.

દઈને માન પરાજિતને એક વિજેતાએ,

કરાવી વિશ્વને એક યુદ્ધવીરની ઓળખ.

.

છે વ્યર્થ વાયુ ને આકાશ પૃથ્વી, જળ, અગ્નિ,

હુકમ ખુદાનો છે સૌના ખમીરની ઓળખ.

.

સમયથી પહેલાં ઊડી જાય ક્યાંક શક્ય નથી

અલગ છે દેહની ભીતરના કીરની ઓળખ.

.

એ ફૂલ-કાંટાને સ્પર્શે છે ભેદભાવ વિના,

સમાનભાવ છે શીતળ સમીરની ઓળખ.

.

કોઈ જો ડગમગે ઝાલે છે હાથ આવીને,

જમાનો એને ગણે દસ્તગીરની ઓળખ.

.

‘શકીલ’ મળજો કદી એને, નામ છે ગાલિબ,

કરાવી દેશે એ તમને ય મીરની ઓળખ.

Share this:

પ્રતિક્ષા થઈ બિચારી બહાવરી………..સંજુ વળા 

Share this:

Aashiq – e- Vatan – Maulana Azad – Ep #3

‘

મૃણાલ, મૃણાલ…… સુરેશ જોશી

‘

‘

મૃણાલ, મૃણાલ

 તું સાંભળે છે?

અત્યારે તું બેઠી હશે તારા પરિવાર વચ્ચે

 સુરક્ષિત

 આજ્ઞાંકિત ઘડિયાળનો નિયમિત ટીક્ટીક્ અવાજ

 ચાર દીવાલનો પહેરો

 સોફાનો પોચો પોચો ખોળો

 બિહામણી છાયાઓને ભગાડી મૂકતી ફલોરેસન્ટ લાઇટ

 ને છતાં મૃણાલ,

વર્ષોનાં જામેલાં થર ઊડી જાય છે એક ફૂંકે

 ગાઢું જંગલ ઘેરી વળે છે દીવાલોને

 રાતી ઇંટને ઢાંકે છે લીલ

 એને ફાડીને ઊગી નીકળ્યા છે પીપળા

 અર્ધો તૂટેલો ઝરૂખો

 જેમાં હજી બેઠી છે નિષ્પલક પ્રતીક્ષા

 એની પાસે ટોળે વળીને બેઠા છે કેટલા ય કજળી ગયેલા સૂરજ

 નીચેની તળાવડીમાં ક્યાંક તરે છે કોઈકનું મસ્તક

 પાસે થઈને ચાલી જાય છે સીડી

 કોઈ ચઢે છે ને ઊતરે છે

 રૂમઝૂમ રૂમઝૂમ

 ને પેલી બારી

 હજુ એમાં જડાયું છે તારું મુખ

 તારી આંખ પાંખો ફફડાવીને ઊડું ઊડું કરે છે

 નીચે સર્પ-યુગલનું મૈથુન

 એના સિસકારાના બોદા પડઘા

 ઢંઢોળે છે વાવના અન્ધ જળને

 બહેરો સમય વટવાગોળની જેમ લટકે છે અહીં

 મૃણાલ, મૃણાલ

 સાંભળે છે તું?

મારો અવાજ

 થોરને કાંટો ફૂટે તેમ એ ફૂટે છે મારે કણ્ઠે

 મોટા શહેરના મધરાત વેળાના નિર્જન ચોકનું

 કણસતું મૌન

 શહેરને ખૂણે ખૂણે દૃઢ આસને બેઠેલાં પૂતળાંઓને

 વીંટળાઈ વળેલી નિ:સંગતા

 બારાખડીના ખોડા વ્યંજનોની જેમ અથડાતા આ લોકો

 સિગારેટના ધોળા કાગળનાં પાંદડાંવાળું ઝાડ

 એના પર ચાવી આપેલા એલાર્મ ક્લોકનાં પંખી

 એની છાયામાં બે ખોટા સિક્કા જેવા સરખા પ્રેમી

 થિયેટરોની નિયોન લાઇટનો કામુક ઘોંઘાટ

 ગંદી અફવાની જેમ પ્રસરતો પવન

 વારાંગનાના મેલા દર્પણ જેવી નદી

 જાહેરખબરના પોસ્ટર જેવું ચોંટાડેલું આકાશ

 સાત લંગડા ઘોડાને શોધતો સૂરજ

 ભૂવાની ડાકલીના ફિક્કા પડઘા જેવો ચન્દ્ર

 મૃણાલ, મૃણાલ

 આ બધામાં ક્યાં છે તું?

સાંભળે છે મારો અવાજ?

પથ્થરના હૃદયમાં રહેલા ઉલ્કાના સ્મરણ જેવો

 વનમાં લાગેલા દવથી ભડકેલા વાઘની આંખના તણખાથી ત્રોફાયેલો

 તારાં આંસુના તેજાબથી કોતરાયેલો

 કબ્રસ્તાનના ધોળા ધૂપધોયા વિષાદભીનો

 જળમાં સળકતા કશાક આદિમ સ્પર્શના નિ:શ્વાસ જેવો

 ખંડિયેરમાં અથડાતા જરઠ બોખા કાળ જેવો ઠાલો

 દરમાં સરી જતા શાપ જેવો નિ:શબ્દ

 મૃણાલ, સાંભળે છે તું મારો અવાજ?

તારાં વાચાળ કંકણ

 બે આંખોનો સદા ચાલ્યા કરતો ચટુલ સંવાદ

 શ્વાસોનું વૃન્દગાન

 આંગળીઓનાં ઇંગિત

 ધૂર્ત હૃદયની રહસ્યકથા

 ઘરમાં ફરતા પડછાયાનો ઘોંઘાટ –

મૃણાલ, મૃણાલ

 તું શી રીતે સાંભળશે મારો અવાજ?

મૃણાલ, તું કોણ, હું કોણ?

મારા જખમને ટેકે ઊભી છે રાત

 તારા શ્વાસે ખીલે છે સ્વર્ગનાં પારિજાત

 હું દેશવટો ભોગવું છું આંસુના બિલોરી મહેલમાં

 તારા સ્મિતનું પાનેતર લહેરાય છે હવામાં.

ઉર્વશીના નૃત્યભંગનો લય બહેલાવી મૂકે છે તારાં ચરણ,

કરોળિયાની જાળમાં ઝિલાયેલા ઝાકળની આંખે

 તાકી રહ્યું છે મારું મરણ.

મૃણાલ, પૂછું એક વાત?

તારી આંખોના અંધારિયા ભોંયરામાં

 કોણ લટકે છે ઊંધે મસ્તકે?

તારી શિરાઓની ભુલભુલામણીમાં

 કોણ સળગે છે જામગરીની જેમ? તારા સ્પર્શના અડાબીડવનમાં

 કેટલા તેં સંતાડ્યા છે મણિધર નાગ?

તારી કાયાના આ સાગરમાં

 કોના ડુબાડ્યા તેં કાફલા સાતેસાત?

તારા શ્વાસના ખરલમાં

 કોણ ઘૂંટી રહ્યું છે ગરલ?

મૃણાલ, મૃણાલ

 સાંભળે છે તું?

તને મેં જોઈ હતી એક વાર

 લીલીછમ તળાવડી

 ને લીલો લીલો ચાંદો

 લીલી તારી કાયા

 ને લીલો એનો ડંખ

 લાલ ચટ્ટક ઘા મારો

 ને ભર્યું એમાં લાલ ચટ્ટક મધ

 એને ચાખે લાલ લાલ કીડીઓની હાર

 એની સંખ્યા ગણતી બેઠી ભૂવાની જમાત

 મારી આંખે લીલો પડદો

 ઢળે લીલો ચારે કોર અંધાર.

મૃણાલ, જો ને –

ચારે બાજુ ઊડી રહ્યા પવનના લીરા

 કૂવાના ચોર-ખિસ્સામાં થોડા સૂરજના ટુકડા

 શહેરના બાગમાં ફૂલોની શિસ્તબદ્ધ કવાયત

 પાનની દુકાનના અરીસાઓની ચાલે મસલત

 પૂલ નીચે સૂકી નદી વાગોળે મરણ

 રસ્તે રસ્તે તગતગે આસ્ફાલ્ટનાં રણ

 ચુંથાયેલા રેશનકાર્ડ જેવા બધે ચહેરા

 ફરીશું શું અહીં કહે સપ્તપદી ફેરા?

મૃણાલ,

હું જાણું છું;

ઢીંગલીઓનો પહેરો ગોઠવીને

 તું સાચવી રહી છે તારું શમણું

 ચન્દન તળાવડીને કાંઠે છે એક મહેલ

 રૂમઝૂમ એમાં નાચે પરીઓ

 પવન વગાડે પાવો

 એ મહેલમાં એક ઝૂલો

 એના પર તું કદી એકલી એકલી ઝૂલે

 કદીક તારી આંખો ઊડી જાય દૂર દૂર

 તારા કાન સરવા થઈને સાંભળે

 રજનીગન્ધાની સુગન્ધ જાણે હમણાં લાવશે સંદેશો

 હમણાં પૂરપાટ દોડ્યો આવશે રાજકુમાર

 ઊંચા ઊંચા મહેલની ઊંચી અટારીએ

 તું મીટ માંડીને જોઈ રહે

 એક રાત જાય, બીજી રાત જાય

 કોઈ આવે નહિ

 પરીઓ થાકીને બની જાય ઝાકળ

 સૂરજ કરી જાય એમનું હરણ

 ઢીંગલીઓનાં ચીંથરાં તાણી જાય ઉંદર

 ચન્દન તળાવડીનાં નીર સુકાય

 મહેલના બને ખંડેર

 અસવાર વગરનો અશ્વ દોડ્યા કરે દશે દિશા

 તારા શ્વાસમાં ગાજે એના પડછંદા

 એ સાંભળી તું બેસી રહે

 કહે તો મૃણાલ, આમ કેટલા વીત્યા યુગ?

સોનાવાટકડીમાં શેઢકડાં દૂધ પડી રહે

 રૂપલાવાટકડીમાં ચન્દન સુકાય

 સૂરજ થાકે ને થાકે ચાંદો

 તારી આંખો ના તો યે પલકાય

 પણ મૃણાલ,

મહેલને મિનારે બેઠું છે એક પંખી

 કાળું કાળું ને મોટુંમસ

 લાલ એની ચાંચ

 આંખો એની જાણે અગ્નિની આંચ

 ઊડી જશે એ લઈને તને

 ભાગી આવ, ભાગી આવ.

મૃણાલ, ભાગી આવ.

મૃણાલ, શું કરીશ તું?

રોજ સવારે અખબારના અક્ષરો ઘૂંટેલી ચા પીશે

 પછી નાના બાબલાનું બાળમંદિર

 મોટી બેબીની સ્કૂલ-બસ

 પછી પતિદેવના શર્ટની કફલિન્કની શોધાશોધ

 ઝરૂખામાં ઊભા રહી ‘આવજો, આવજો!’

ભોજન, આરામ, રેડિયો પર દાદરા-ઠુંમરી

 ટેલિફોનની રણકે ઘંટડી

‘વારુ જરૂર, બરાબર છ વાગે’

વાળ હોળતાં નજરે ચઢશે બે ધોળા વાળ

 તરત તોડીને ફેંકી દેશે

 એમ્બેસેડર કાર

 દોડે પૂરપાટ

 ચારે બાજુ ઝળાંહળાં

‘કેમ છો?’ ‘હાઉ સ્વીટ યુ આર’

બોદું હાસ્ય શરાબભીના અવાજ

 બજારના ભાવતાલ, સાડી ને ઝવેરાત

 ધીમે ધીમે થાય મધરાત

 પછી વફાદાર

 પત્નીનો પાઠ

 થોડાં સ્વપ્નાંનો ભંગાર

 વળી પાછી સવાર

 ક્યારેક વળી આવે ચઢે તાર

 બિઝનેસનો મામલો, ડિયર, સમજી જાને –

કદીક તો રહેવું પડે બેચાર દિવસ બહાર.

મૃણાલ, મૃણાલ મારી સોનાની મૂરત

 આ તે શા તુજ હાલ!

મૃણાલ, તું તો જાણે છે બધું

 તો પછી મન્ત્ર મારીને મને કરી દે પથ્થર

 અથવા ફૂંક મારીને કરી દેને અલોપ

 અથવા ચાંપી દેને કોઈ પાતાળમાં

 લાળ ઝરતે મોઢે ઘરડું મરણ

 ભટકે છે બારણે બારણે

 પૂછે છે મારું નામ.

મૃણાલ, હું છું અહીં

 શહેરના ટોળામાં ભૂંસતો ફરું છું મારો ચહેરો

 દવાની દુકાને વાંચું છું દવાનાં નામ

 કે પછી મ્યુઝિયમમાં વાંચું છું જૂનાં તામ્રપત્ર

 પ્રાણીબાગમાં અજગરને જોયા કરું છું કલાકના કલાક

 બસમાં બેસી શહેરનાં ગણું છું મકાન

 હોસ્પિટલમાં મરનાર દર્દી પાસે બોલું છું રામનામ

 સરઘસમાં જોડાઈને ગજાવું છું નારો

 કોઈક વાર ભાષણ આપવાનો મારો ય આવે છે વારો

 આંધળી શેરીને વાંચી આપું સૂરજ

 કોઈક વાર ફૂટપાથ પર બેસીને જોઈ આપું નસીબ

 જાદુગરના ખેલમાં કદીક લઉં છું નાનો પાઠ

 સ્ટેશને બેસીને જોઉં દુનિયાનો ઠાઠ

 કોઈક વાર આવે તાવ તો એની નથી કરતો રાવ

 આમ તો છું મારા જેવો જ

 પણ કોઈક વાર લાગે જુદું

 શ્વાસની અમરાઈઓમાં ટહુકી ઊઠે કોકિલ

 મસ્તકમાં ઠલવાય હજાર અરેબિયન નાઇટ્સ

 હાથ લંબાઈને પહોંચે ત્રેતાયુગમાં

 ચરણ બની જાય બેદુઇન આરબ

 તેથી તો કહું છું મૃણાલ,

ઘેરી લેને મને તું બનીને ક્ષિતિજ

 મૃણાલ, નંદિરથી બીડેલાં તારાં પોપચાંમાં

 ઢળી જાઉં બની હુંય નંદિરનું એક બિન્દુ.

સુરેશ જોશી

મે: 1968

Share this:

 

Ravish Kumar ने गोदी मिडिया को जम कर धोया || Ravish Kumar Speech

SM Mushrif is an ex-Inspector General of Police, Maharashtra, most remembered for exposing the Abdul Karim Telgi fake stamp paper scam.

26/11 ka mumbai par hamla musalmano ne nahi balke brahmano ne kiya tha

 

Published on Nov 25, 2017

Bamcef bharat mukti morcha waman meshram mumbai terrorist attack 26/11 s m mushrif taj hotel attack 26/11 mumbai attack

Share this:

દુવાની દુકાન છે……ડૉ.એસ.એસ.રાહી

Share this:

ટહુકાઓ પાળીને આવ્યો……જિજ્ઞેશ વાળા

( Courtesy: Facebook Time line..Jignesh Wara)

Share this:

ગઝલના ઉજાસમાં…ડો.એસ.એસ.રાહી

Share this:

સહુનું લોહી લાલ ફકીરા……ઝાકીર ટંકારવી

દુઆ તો છેજ ક્યાં……..ગુલામ અબ્બાસ’નાશાદ’

.

.

તૃપ્તિની, સંતોષની સાચી દિશા તો છે જ ક્યાં

 પુણ્ય હો કે પાપ, બંનેમાં મઝા તો છે જ ક્યાં.

.

 ધર્મ-પુસ્તક વાંચતા અંતે થતું એવું કશું ;

વાત કેવળ વાત છે, કંઈ વારતા તો છે જ ક્યાં.

.

ઘર, બગીચો,મંચ,મહેફિલ માણતા લાગે સતત;

બે ઘડી હળવાશ હો એવી જગા તો છે જ ક્યાં.

.

ચાલતા ઠોકર મળે, જાતેજ ઊઠવાનું રહ્યું;

હાથ લાંબો થાય કોઈ, શક્યતા તો છે જ ક્યાં.

.

શબ્દનો શણગાર છે વ્હેવારુ સૌ આશીષમાં;

કોઈનાં હોઠો ઉપર દિલની દુઆ તો છે જ ક્યાં.

.

કાલ તો ઈચ્છા હતી,આશા હતી,શ્રધ્ધા ય કંઈ;

છે હતાશા આજે, કોઈ આસ્થા તો છે જ ક્યાં.

.

મા’ હતી તો ઠીક છે, એના ગયા પશ્ચાત તો;

આ ધરા પર સ્વર્ગની સંભાવના તો છે જ ક્યાં.

.

આપણાંઓની ગરજ “નાશાદ” સારી કૈંક વાર;

તો કહો, એ પારકાઓ પારકા તો છે જ ક્યાં.

(Courtesy: Timeline of Facebook Janab Gulam abbas’Nashad”)

Share this:

यशवंत सिंहा: Article 370

 

 

મુસલસલ ગઝલ..સળંગ ગઝલ…..સૈયદ શકીલ

‎અલ્તાફ હુસૈન હાલી ઉર્દુનાં પાયાનાં સ્તંભ છે. તેમની અનેક રચના ઉર્દુ શાયરીમાં સીમાચિહ્નનરૂપ છે. ઉર્દુ ગઝલમાં મુસલસલ ગઝલ એટલે કે સળંગ ગઝલ કહેવામાં પણ તેમની મહારત હતી. સળંગ ગઝલમાં એક જ વિષય કે સામાજિક સ્થિતિનું નિરૂપણ કરવામાં આવે છે. કોઈ એક ઘટનાને પણ મુસલસલ ગઝલમાં પ્રોવી શકાય છે. ઉર્દુનાં પ્રખ્યાત શાયરો કને મુસલસલ ગઝલનાં અનેક દાખલા મળે છે.જોશ મલીહાબાદી ગઝલમાં સળંગ વિષયને આવરી લેવાના હિમાયતી અને પુરસ્કર્તા હતા. જોશ મલીહાબાદીની મોટાભાગની ગઝલ મુસલસલ જ છે.અલ્તાફ હુસૈન હાલીએ તે વખતે દિલ્હીની બરબાદી પર મુસલસલ ગઝલ લખી હતી. આ ગઝલમાં હાલીએ તે વખતની સાંપ્રત સ્થિતિ અંગે આખીય ગઝલમાં પ્રકાશ પાડ્યો છે અને પોતાની વેદના, વ્યથા પ્રકટ કરી છે.

1857નો બળવો ભારત દેશનાં ઇતિહાસ માટે અત્યંત પીડાકારક રહ્યો હતો. બળવાની અસર ઘણી જ ભયાનક હતી. બળવા દરમિયાન લોકો પર શુ વિત્યું, લાખો લોકોને મોતને ઘાટ ઉતારવામાં આવ્યા, કંઈ કેટલાય કુટુંબો તહસ-નહસ થયા, દેશની પ્રાચીન બુનિયાદના હલબલી ગઇ. સામાજિક તાણાવાણા વેરવિખેર થઈ ગયા. આ તમામ વાતો જાણવા માટે આપણી પાસે બે રસ્તા છે. પ્રથમ ઇતિહાસ્કારોના લખાણ અને દ્વિતીય રસ્તો શાયરોની શાયરી અને તેમના લખાણો. ઓગણીસમી સદી કલમબધ્ધ કરનારાઓમાં સર સૈયદ, હાલી, ગાલીબ, દાગ દહેલવી, ઝહીર દહેલવી અને મીર મેહદી મજરૂહ જેવા શાયરોના નામ સામેલ છે.

હાલીની મુસલસલ ગઝલ પણ દિલ્હીની બરબાદી વર્ણવે છે. આ ગઝલમાં હાલીએ 1857ના ગદરનાં બનાવો નથી સામેલ કર્યા પણ દિલ્હીના વિનાશના કારણે શું થયું અને કેટલી પીડા અનુભવી તેને શેરો મારફત દર્દ સાથે લખ્યું છે.

હાલીની મુસલસલ ગઝલ જોઈએ.

તઝકીરા દિલ્લી એ મરહુમ કા અય દોસ્ત ન છેળ,

ન સુના જાયેગા હમ સે યે ફસાના હરગીઝ

દાસ્તાં ગૂલ કી ખીઝાં મેં ન સુના અય બુલબુલ,

હંસતે-હંસતે હમેં ઝાલીમ ન રુલના હરગીઝ

સોહબતેં અગલી, મુસવ્વીર, હમેં યાદ આયેગી,

કોઈ દિલચસ્પ મુરકકા ન દિખાના હરગીઝ

બખ્ત સોએ હૈ બહોત જાગ કે અય દૌરે ઝમાં,

ન અભી નીંદ કે માતોં કો જગાના હરગીઝ

રાત આખીર હુઈ ઔર બઝ્મ હુઈ ઝેરોઝબર,

અબ ન દેખોગે કભી લુત્ફે શબાના હરગીઝ

બઝમે માતમ તો નહી, બઝમે સુખન હૈ “હાલી”,

યાં મુનાસીબ નહીં રો-રો કે રુલાના હરગીઝ

હાલીની ગઝલમાં વિષયનું કેદ્ર સળંગ ચાલે છે. તેમણે વિભિન્ન રીતે બતાવ્યું છે કે જૂની દિલ્હીની તબાહીના કારણે લોકોનાં દિલોને જખ્મના અહેસાસથી ભરી દીધા હતા. જીવનના આનંદને ખતમ કરી નાખ્યો હતો. શાંતિ, સુકુન અને રાહતને રાખ કરી નાખ્યા હતા.

આ ગઝલમાં હાલી કદી કથાકારને સંબોધીને કહે છે કે એવી કોઈ કથા ન સંભળાવતો કે જેનાથી મરી ગયેલી દિલ્હીની યાદ જીવંત થઈ જાય અને અમે તડપી જઈએ. હાલી કદી તસ્વીરકારને સંબોધીને કહે છે કે કોઈ એવી તસ્વીર કે મુરક્કા(આલ્બમ) ન બતાવ કે જેનાથી વીતી ગયેલી દોસ્તી, યારી યાદ આવે અને અમારા દિલને દુઃખાવે. હાલી કદી દુનિયાની ગર્દીશને સંબોધી કહે છે કે અમારા લોકો કંઈ કેટલીય મુદ્દત સુધી જાગતા રહ્યા છે. હવે તેમનો ભરઊંઘમાં સુવાનો સમય છે, એટલે તેમની ઊંઘમાં ખલેલ ન પાડ. અર્થાત કે હાલીએ અલગ-અલગ રીતે પોતાના દૌરની પીડા, વેદના અને યાતનાને શબ્દસ્થ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો છે.

હાલીએ પ્રથમ શેરમાં મરહુમ(સ્વર્ગીય) દિલ્હી લખીને વિષયની બાંધણી કરી છે. મરહુમ શબ્દ જ કાફી છે દિલ્હીની બરબાદીની કથા માટે. ત્યાર બાદ ગૂલ, બુલબુલ અને પાનખર જેવા શબ્દો પ્રયોજી જૂની દિલ્હીની સાંપ્રત સ્થિતિનો ખ્યાલ આપ્યો છે. પાનખર(ખીઝાં)થી જૂની દિલ્હીની ઝાકમઝોળના અસ્ત વિશેની નિસ્બત છે. દાસતાને ગૂલ થકી જૂની દિલ્હીની વસંતની વાત છે. જે શાયર માટે દર્દનાક છે.

દૌરે ઝમાંની હકીક્ત એટલે કે જૂની દિલ્હીનું તે સમયનું નિકંદન નીકળી ગયું અને ઊંઘ ખેંચી રહેલા લોકો બેધ્યાનપણે રહે તે નથી પણ શાયરે વિચારોના વાવાઝોડાથી લોકોને રાહતજનક સ્થિતિ જન્મે અને સુકુન હાંસલ થાય તેને ઉજાગર કરવાનું કાર્ય કર્યું છે.

રાતનું અંત થવું, ઝેરોઝબર(ગુજરાતીમાં લખીએ તો કાના-માતર) થવું, લુત્ફે શબાના( રાત્રીનો આનંદ)

એ તમામ વાતો અરાજકતા અને અંધાધૂંધી દર્શાવે છે. મિર્ઝા ગાલીબે પણ એક શેરમાં લખ્યું છે.

વો બાદા એ શબાના કી સરમસ્તીયાં કહાં,

ઊઠીએ બસ અબ કે લઝ્ઝતે ખ્વાબે સહર હુઈ

ગાલીબના આ શેરમાં હાલીની ગઝલની સંપૂર્ણ કેફિયત છે તેમજ લલકાર અને જાગવાનો સંદેશો પણ છે. હાલી પૂર્વે ગઝલમાં આવા પ્રકારનો રંગ નહીવત હતો અને હતો તો ખૂબ જ ધુંધળો અને અસ્પષ્ટ હતો. હાલીએ બખૂબી સામાજિક અને સાંપ્રત સ્થિતિને ગઝલમાં પ્રસ્તુત કરી હતી. હવે ઉર્દુમાં આવા પ્રકારની ગઝલો સામાન્ય બની ગઈ છે.

 

Share this:

અંતર નેટની કવિતા….અનિલ ચાવડા

(Courtesy:Divyabhaskar)

જિંદગીની દડમજલ થોડી અધૂરી રાખવી,

થોડી અધૂરી રાખવી… – વેણીભાઈ પુરોહિત 

ચાલવું સાબિત કદમ, થોડી સબૂરી રાખવી.

જીવવું છે, ઝૂરવું છે, ઝૂઝવું છે, જાનેમન !

થોડી અદાઓ ફાંકડી, થોડી ફિતૂરી રાખવી.

જોઈ લેવું આપણે, જોનારને પણ છૂટ છે,

આંખને આકાશના જેવી જ ભૂરી રાખવી.

ભાનભૂલી વેદનાઓને વલૂરી નાખવી,

જ્વાલા ભલે ભડકી જતી, દિલમાં ઢબૂરી રાખવી.

જામમાં રેડાય તેને પી જવાનું હોય છે,

ઘૂંટડે ને ઘૂંટડે તાસીર તૂરી રાખવી.

કેફીઓના કાફલા વચ્ચે જ જીવી જાણવું,

થોડુંક રહેવું ઘેનમાં, થોડીક ઘૂરી રાખવી.

ઝંખનાઓ જાગતી બેઠી રહે છે રાતદિન,

જાગરણની એ સજાને ખુદને પૂરી રાખવી.

એમના દરબારમાં તો છે શિરસ્તો ઔર કંઈ,

ફૂંક સૂરીલી અને બંસી બસૂરી રાખવી.

બાજ થઈને ઘૂમવું અંદાજની ઊંચાઈ પર,

ઇશ્ક ખાતર બુલબુલોની બેકસૂરી રાખવી

(Courtesy: Sudhir Bhatt facebook wall)

ગજબનાક દોર છે—ગુલામ અબ્બાસ નાશાદ

વિસ્ફોટ થઈ ચૂક્યો છે,ગજબનાક દોર છે;

શ્રધ્ધા ને અંધશ્રધ્ધા વચ્ચે ગેંગવોર છે.

 શસ્ત્રો પડ્યા છે હેઠા કે થઈ રાત,પણ હવે-

ફફડે છે કાળજૂ કે આ છેલ્લો જ પ્હોર છે.

ઈશ્વર નથી રહ્યો હવે કંઈ પ્રેમનું પ્રતિક;

પુસ્તકમાં ચીતરેલ પ્રભુ કોઈ ઓર છે.

સચ્ચાઈના પથિક, કશે છાયા ન શોધ તું;

જીવન છે રણ વિશાળ ને ચોમેર થોર છે.

ઘંટારવો, અઝાનનો શી રીતે હો પ્રભાવ;

ખણખણતાં સિક્કાઓનું અહીં ભારે જોર છે.

માનવના પાપ પુણ્યનો રાખે હિસાબ કોણ?

સંસારનું ગણિત તો વન ટુ કા ફોર છે.

આભાસ શાંતિનો છે, ખરેખર તો શાંતિ ક્યાં?

માનવ સ્વભાવે જન્મથી તો યુદ્ધખોર છે.

ચાહે ભલાઇના હો કે નકરી બૂરાઇના;

 “નાશાદ” ના વિચાર બધાં ઊંઘચોર છે.

(Courtesy: Facebook wall of Gulam Abbas’Nashad)

 

કપાઈ ગયેલાં મજૂરો….. શકીલ કાદરી

 

કપાઈ જવાનું

 તમારા લલાટે લખાયેલું છે

છેક પુરાણકાળથી.

તમે….

વિંધ્યના ગોંડ

 વિંધ્યના કોલ

 આદિવાસી

 મૂલનિવાસી

 કે વનવાસી

 કરોડો કરોડો વર્ષથી

 વિંધ્ય ને સાતપુડામાં વસતાં

 ગૌરવાન્વિત મારાં બાંધવો…

તમે અર્પિત કરો છો ભવ્યતા

 શુષ્ક અને નિર્જન પર્વતો અને જંગલોને પણ…

ઉન્નત ઇરાદાઓ સાથે

 પેલી વિંધ્ય અને સાતપુડાની પર્વતમાળાની જેમ.

“ભૂખ કરતાંય ભૂંડી ભીખ”

એવું માનનારાઓ

 ભીખ માટે ક્યારેય હાથ નહીં લંબાવનારાઓ

 કપાઈ જવાનું

 તમારે લલાટે લખાયેલું છે

 છેક પુરાણકાળથી.

એટલે જ તો

 અગસ્ત્ય ઋષિની જેમ

 એક દિશામાંથી

 બીજી દિશામાં જતી ટ્રેન

 કાપી નાંખે છે તમારા

 વિંધ્ય જેવા ગૌરવાન્વિત

 મસ્તકો અને દેહોને…

અગસ્ત્યના સન્માન માટે વિંધ્યે મસ્તક નમાવ્યું હતું તેમ

 વિંધ્યના વનવાસીઓ

 આદિવાસીઓ

 મૂળનિવાસીઓ

 ભોગ બનો છો ટ્રેન જેવી કપટી ચાલના

 જાલનાથી વિંધ્યના રસ્તા પર…

પાછાં ફરવાનું કહી વિંધ્યને છેતરી જનાર

 અગસ્ત્યની જેમ

 નિરંતર છેતરતી આવી છે સરકારો

 અગસ્ત્યને કારણે વિંધ્યના શીખરો

 હજી લબડી રહ્યાં છે

 અર્ધકપાયેલ મસ્તકોની જેમ

 અગસ્ત્ય હજી પાછાં ફર્યા નથી દક્ષિણથી પાછાં ઉત્તર તરફ…

હજી રાહ જુએ છે વિંધ્ય એમની…

બસ એમ જ…

હે વિંધ્યના મજૂરો!

તમને કાપીને અલોપ થઈ ગયેલી ટ્રેન

 ક્યારેય પાછી ફરવાની નથી તમારા માટે….

ભીખ ના માંગવી પડે એ માટે

 તમે જાતે તૈયાર કરેલ રોટલાં

 હજી પડ્યાં છે

 બે ગજની દૂરી જાળવતાં

 ટ્રેનના પાટાઓની જેમ

 એકબીજાથી દો ગજ દૂર…

તમારા શરીરોના છિન્નભિન્ન અંગોની જેમ…

જે દિશામાં તમે જવા નીકળ્યાં હતાં એ વનચાચર

 હજીય જુએ છે તમારી ટ્રેનની વાટ

 પણ આ ટ્રેન તો અગસ્ત્ય ઋષિ જેવી તો….

કપાઈ જવાનું

 તમારાં લલાટે લખાયેલું છે

 છેક પુરાણકાળથી….

વિંધ્ય ઉત્તર અને દક્ષિણને કાપે છે તેમ….

કપાઈ મરો

 જાલનાની લોખંડની ફેકટરીમાં

 કે લોખંડના પાટાઓ ઉપર

શું ફેર પડશે આધુનિક અગસ્ત્યોને?

(Courtesy: Facebookwallof Janab Shakeel Qadri)